Easy Rider trip Phong Nha - Dong Hoi(Woei) 80km

'S ochtends vertelde Chao ons dat de tyfoon eerder aankomt en het lastig zou zijn om naar de caves te gaan. Na onze teleurgestelde gezichten te hebben gezien zij hij oké. Tijdens het ontbijt wel besloten om dan naar 1 cave te gaan, Paradise Cave. Phong Nha kon sowieso al niet omdat je hier met een bootje in moet en de stroming zou te hard zijn. Dit geloofde we al wel want het was gisteren al erg regenachtig en vannacht werd het al een stuk onstuimiger. De rit naar Paradise Cave was ook al prachtig, we reden tussen de enorme kalksteenbergen naar de Cave waar we om 8 uur aankwamen. We moeten eerst nog een stuk lopen en toen een klim van 75 meter naar boven. Het was echt super rustig, we waren zelfs de eerste. Toen we de Cave ingingen hadden we geen idee hoe groot het zou zijn. De lichten waren nog uit en we waren al twee trappen naar beneden tot het punt dat we echt niks meer konden zien. Er werd wat geschreeuwd boven en toen het licht aanging waren we ineens in een immense grot van meer dan 100meter breed en hoog. Prachtige stalagmieten en stalagtieten. Het allermooiste was nog dat we helemaal alleen in de grot waren, het enige dat je hoorde waren onze voetstappen en het druppelen van water. Er liep ook een mannetje mee die even muziek draaide via zijn telefoon en ging meezingen maar na een typische blik van Jake snapte hij dat hij de karaoke achterwege mocht laten. Je liep over een bordes de grot dieper in. De grot is kilometers lang maar voor het publiek maar een paar 100 meter toegankelijk. Na een uur in de grot te hebben gelopen kwamen we weer boven waar net een mega groep Vietnamesen aankwam, echt geluk dus dat we zo hebben kunnen genieten van de cave. Weer onze regenponchos aan en bij de parkeerplaats met Chao nog een koffietje gedronken en snel terug gegaan naar het hotel om onze tassen te halen. Het regende een waaide al aardig hard dus we moesten opschieten. Snel onze spullen gepakt, jasjes aangedaan, poncho's eroverheen en gaan rijden. Zo mooi dat we normaal alleen motorrijden als het stralend weer is en nu met storm gaan rijden richting de plaats waar een tyfoon aan land zal komen! Tijdens deze hele trip hadden we momenten waarop we dachten dit zouden we zo graag met onze eigen motoren willen doen, maar als we dan weer langs een stuk kwamen waar de berg half over de weg gestort was waren we blij dat dat niet zo was! Onderweg naar Dong Hoi door grote plassen en om bomen heen moeten rijden. Na een uurtje reden we Dong Hoi in, de straten al uitgestorven en iedereen die luiken had, hadden deze dicht gedaan. Er was ook al geen stroom meer, alleen het treinstation had een generator en dus stroom. Het was half 1 toen we aankwamen dus nog ruim op tijd binnen voor de tyfoon van 4 uur. Ons omgekleed en met Chao treinkaartjes gehaald, waarna we zijn gaan lunchen bij het enige tentje dat nog open was. Onze trein zou trouwens om 17:50 gaan maar de kans de die zou rijden was natuurlijk heel klein. Ons hotel had 2 rolluiken waarvan er een dicht was en de andere half open waardoor we redelijk veilig de straat kon zien. Het begon steeds harder te waaien en regenen. Wij maar vragen is de tyfoon er al? Nee nog niet! En nu? Vroegen we toen er een paar plastic tafels voorbij kwamen. Nee nog niet! Pas toen het gebouwtje aan de overkant in elkaar stortte en er daken voorbij kwamen zeiden we aah de tyfoon is er! Wat een bizar verschil met de storm voor de tyfoon. Met harde windstoten en veel regel leek die al heftig te zijn maar de verwoestende kracht van tyfoon Wutip deed alles hierbij verbleken. Geen enkel gebouw, zelfs niet ons stenen 'stevige' hotel bleef ongeschonden en voor ons op de stoep van het gebouw storte het reclamebord van de gevel naar beneden. De straat liep iets af naar het treinstation dus het water liep als een rivier richting het station. Af en toe probeerden mensen de straat op te lopen, ze liepen dan bij ons voorbij en kwam bij een harde windstoot weer voorbij vliegen de andere kan op. Zelfs scooters konden niet tegen de wind in en kwamen bij ons schuilen. Op een gegeven moment stonden er 10 mensen binnen waaronder een oud vrouwtje met nog maar 1 slipper die we ook hebben zien langsvliegen (het vrouwtje dan, niet de slipper). Na dat het ergste van de storm voorbij was (dachten we) gingen we naar boven om onze spullen te pakken. Op het moment dat we de deur van onze kamer open deden vlogen de luiken van onze ramen (er zat geen glas in) open en het was net of alle zuurstof uit de kamer getrokken werd. Jake liep naar het raam om op dat moment te zien hoe een compleet dak van gebouwen af waaide en neerstortte op straat. Het was nu echt een complete ravage op straat. Het werd inmiddels donker en zonder stroom in het hotel besloten we om naar het treinstation te gaan (de tyfoon was wel voorbij toen we de straat op gingen). Daar bleek natuurlijk dat de treinen al lang niet meer reden. Na een half uur wachten voor ons, de overige reizigers zaten er al een stuk langer, werd er instant noodle soup uitgedeeld. Chao was met ons meegegaan en at ook lekker een soepie mee. We besloten om nog even te wachten en namen afscheid van Chao die naar het hotel terug ging. We vonden het jammer om afscheid te nemen, hij heeft ons echt 4 hele mooie en leuke dagen mee op pad genomen! Na een paar uur wachten op het station werd het duidelijk dat er geen treinen meer zouden komen. Dus zijn we maar terug gegaan naar het hotel want slapen op een stoeltje in het treinstation zagen we natuurlijk niet zitten. Onze oude kamer was al bezet en er waren nog maar 2 kamers over. Op de 6e etage dus een hele klim met onze bepakking en zonder lift! De eerste kamer die we kregen was helemaal overstroomd en die gast dacht ook echt dat we daar gewoon ingingen! We hebben m naar beneden gestuurd voor de sleutel voor de kamer ernaast. Die was gelukkig wel droog dus konden we heerlijk slapen op de kei en keiharde bedden die dit hotel heeft.